A MOŻE BY WYJECHAĆ W BIESZCZADY? – Łoś ugryzł kiedyś moją siostrę

Dotarły do mnie głosy zawodu i rozczarowania za sposób potraktowania fotorelacji z eksploracji gór ołowiano-kaczawskich, popełnionej stronę temu. Przyznaje, że innowacyjna forma mogła budzić uczucia odbiegające od tych, zazwyczaj towarzyszących, czytającym o przygodach gigantów surviwalu. Sam przyznam, że zaproponowane rozwiązanie, nawiązujące do pisma obrazkowego, było eksperymentem. Na skuteczny z zamysłu, sposób wyrazu bez specjalnego wysilania sie z mojej strony. Dlatego przyjmuję na pierś inwektywy o niegodnym potraktowaniu owego leExpedition i twórczej degręgoladzie. Dlatego w ramach reporterskiego uzupełnienia dodam, że : wyprawa odbyła się, przebiegła w sposób jaki została zaplanowana, okraszona została wieloma sukcesami zarówno w wymiarze sportowym jak i towarzyskim, po czym zakończyła się 🙂

I na przeprosiny jeszcze jedną zaległą pokażę. Z tych zaległych, co już na tyle dojrzała, że na dysku pliki ze zdjeciami niemiło zaczęły zalatywać reporterskim rozkładem. Potraktujmy to więc jako pokutę i ostateczne rozliczenie z minioną zimą. Która notabene wyprawowo obrodziła i apetytu na resztę sezonu narobiła. Aż się zrymowało 😛

Pomysł by rzucić wszystko i wyjechać w Bieszczady narodził się jakiś czas temu. A niedawno temu życiowe koleje losu przestawiły zwrotnicę prowokując do galopu przez prerie z wiatrem we włosach. A wiatr zmian wiał ze wschodu. Korci by odkryć tam co nieodkryte i poszukać pinu do osiagnięci duchowej nirvany. Tylko co tam robić? Natchnienie przyniósł serial z pewnej platformy, przy której zmarnowałem za dużo wieczorów życia. Tam grali, że trza kowbojem zostać i na koniu jeździć, widoki kontemplować. No i mi się to spodobało. Tylko skąd konia wziać. Takiego dzikiego, bo to sobie trzeba samemu złapać i ujeździć, żeby się liczyło. Królestwo za konia. No i tak to się zaczęło…